پر دوم:من و سایه و این روزها

سلام

سرظهر اولین جمعه ی سال نوتون خوب

شعر سایه  یا همون استاد "هوشنگ ابتهاج" رو از قدیم ترها دوست داشتم ولی این روزها به سبب خرید یه کتاب از ایشون مجالی است تا بیشتر با ایشون مانوس باشم.

یادم نیست اولین بار که شعر "هنر گام زمان" ایشون رو خوندم چند سال قبل بود ولی هر بار که می خونمش حس قشنگی بهم می ده. امروز  شاید مرهمی خوش قافیه تر از این نداشته باشم.

تقدیم به تو که مهمان "یه گوشه تنهایی"منی:

امروز نه آغاز و نه انجام جهان است

                                                ای بس غم و شادی که پس پرده نهان است

گر مرد رهی غم مخور از دوری و دیری

                                               دانی که رسیدن هنر گام زمان است

تو رهرو دیرینه ی سر منزل عشقی

بنگر که ز خون تو به هر گام نشان است

آبی که بر اسود زمینش بخورد زود

دریا شود ان رود که پیوسته روان است

باشد که یکی هم به نشانی بنشیند

بس تیر که در چله ی این کهنه کمان است

از زوی تو دل کندنم اموخت زمانه

این دیده از آن روست که خونابه فشان است

دردا و دریغا که درین بازی خونین

بازیچه ی ایام دل آدمیان است

دل بر گذر قافله ی لاله و گل داشت

این دشت که پامال سواران خزان است

روزی که بجنبد نفس باد بهاری

بینی که گل و سبزه کران تا به کران است

ای کوه تو فریاد من امروز شنیدی

دردی است در این سینه که همزاد جهان است

از داد و وداد ان همه گفتند و نکردند

یا رب چقدر فاصله ی دست و زبان است

خون می چکد از دیده در این کنج صبوری

این صبر که من می کنم افشردن جان است

از راه مرو سایه که آن گوهر مقصود

گنجی است که اندر قدم راهروان است